życzenia

Książkowych sukcesów (pisanych i czytanych), udanych zakupów, głębokich przemyśleń, wspaniałych widoków, awarii sieci komórkowych, grzecznego smoga i porządnej szczypty namiętności
Oczywiście życzenia noworoczne od Harera nie mają sensu. Harer jest w Etiopii a Nowy rok w Etiopii wypada 11 września. 

Palenie, płody i matematyka w służbie

O języku i paleniu, czyli przekazy podprogowe (nic o Harerze). 

 

Będzie banalnie. Język komunikuje. Przekazuje treść. Podręczniki szkolne przekazują wiedzę i przekazują treści ukryte (zadanie z matematyki: „W sklepie zapowiedziano sezonową obniżkę cen o 15%. Buty kosztowały 250 zł. Ile będą kosztować po obniżce?” Źródło: http://matematyka.opracowania.pl/gimnazjum/obliczanie_procentu_danej_liczby/; pierwszy wynik w google), które mogą odzwierciedlać, jak i (nieświadomie lub świadomie) kreować rzeczywistość. Innymi słowy nauka szkolna jest ideologiczna. Komunikacja, informacja niemal zawsze ukrywa, czasami zależnie czasami niezależnie od autora komunikatu, treści, które są obok głównego przekazu. Jeśli powiem, że jest świetna okazja bo jakiś tam telefon kosztuje tylko xxx, a kosztował yyy; to oczywiście odbiorca komunikatu dowiedział się o cenie, ale też ktoś obok mógł wiele dowiedzieć o rzeczywistości, w której się znajdujemy (konsumpcjonizm, kapitalizm, telefon jako wartość itd.).

Po tym wstępnie przejdę do palenia. Palacze zostali zobowiązani do oglądania na paczkach papierosów mniej lub bardziej sympatycznych zdjęć umierania i chorowania, chociaż nie wiem dlaczego na samochodach nie ma zdjęć z wypadków, chorób wywołanych zanieczyszczeniem środowiska i grabieżczą eksploatacją planety. Pod jednym ze zdjęć na paczce papierosów jest taki napis: „Paleniem możesz zabić swoje nienarodzone dziecko”. O ile jednak: „Palenie zwiększa ryzyko utraty wzroku”, wydaje się naukową, ostrzegawczą informacją o ryzyku, to o tym nienarodzonym dziecku, już taką nie jest. Sformułowanie „nienarodzone dziecko” ma charakter ideologiczny i jest ściśle związane z pewną określoną świadomością, która wcale nie musi być powszechna a z pewnością nie musi być uznana przez wszystkich. Palaczowi nie dano wyboru, czy ma ochotę palić zwiększając ryzyko uszkodzenia płodu czy może jednak potencjalnie zabijając nienarodzone dziecko, czyli właściwie dziecko. W ten sposób, niewinnie sobie paląc, powoli palacz jest indoktrynowany i jeśli do tej pory o płodzie myślał jako o płodzie, to teraz może zacząć myśleć o nim, jako o dziecku.

o pisaniu listów, upływie czasu, pięćdziesięciu latach, smoku, jaźni odzwierciedlonej i Lemie

Czytam sobie Wojciecha Orlińskiego ‘Lem. Zycie nie z tej Ziemi’. Przymierzam się do napisania SF więc o Lemie warto przeczytać a i same utwory przypomnieć. Ale nie o tym. Biografia Lema jest też biografią pewnego kręgu osób z Lemem związanych. Pisarski krąg. Działo się to zamierzchłych czasach dinozaurów a przynajmniej smoka wawelskiego i paru dziewic czyli w latach sześćdziesiątych. Co ci ludzi (krąg) robili? Nie wliczając życia dniem codziennym: pisali sztukę, spotykali się prawie codziennie i korespondowali. Dużo korespondowali. Ma się wrażanie, że wymiana listów furczała, listonoszom mdlały nogi i drżały ręce. Orliński garściami czerpał z tej korespondencji próbując otworzyć nie tylko co się w życiu Lema działo ale i to co się działo w jego głowie. Trudne zadanie. Ale nie tym. Pisali do siebie o wszystkim: o pisaniu, o czytaniu, wydawaniu, o myślach swych i kłopotach z przedmiotami i podmiotami życia codziennego. O wszystkim pisali. Pisali do siebie wzajemnie, o sobie i o tych, do których właśnie nie pisali. Na podstawie tych listów można dużo się o nich dowiedzieć, bo były to też listy intymne. Nie to, że o razu genitalna ale pisane do drugiego człowieka, a nie do publikacji dla całego świata i najbliższych okolic (co nasuwa mi myśl, że może nie powinno się wydawać prywatnej korespondencji kogokolwiek, żadnych miłosnych i romantycznych, ani przyjacielskich ni nienawistnych; to jednak wciąż prywatna korespondencja, nawet jeśli ucierpiałaby nasza wiedza na temat; ale nie o tym)

 

Taka mnie nasza wyjątkowej głębokości myśl, że to pisanie było interakcją. Spotkaniem. Realnym wymianą pomiędzy realnymi osobami o których wie się, że są łyse i lubią jeździć na nartach, palą fajkę i psują im się samochody. Listy, w swojej papierowej formie, zanikły, ale ich nowe, elektroniczne objawienie jest jak najbardziej listem. Tylko kto w tych nowych listach pisze do drugiego człowieka o tych problemach z przedmiotami i podmiotami życia codziennego, o tych wielkich i małych sprawach. Chyba niewielu. Zamiast tego wypuszcza się wiadomość do świata, wiadomość która może dotrzeć do wielu miejsc na świecie, do kilku miliardów ludzi (nie będę pisał, że do każdego i wszędzie, bo to takie nieprawdziwe pieprzenie). Jest to rozmowa korespondencja jednokierunkowa w której odzew jest szczątkowy i równie anonimowy. Jest to korespondencja z wirtualnym człowiekiem, który jest i go nie ma. Nie z kimś, z którym dwa dni wcześniej chodziło się po górach i dyskutowało te kwestie i teraz chce się je uzupełnić, dopowiedzieć, uściślić, ale z kimś kto nie istnieje i istnieje jednocześnie. 

Ale ta chęć wyrzucenia z siebie myśli i słów jawi się jako potrzeba, ale nie ma nikogo konkretnego do kogo można napisać, więc pisze się w świat. Do każdego i do nikogo. Zawsze (prawie) jest jakiś odzew, zawsze ktoś polubi, ktoś skomentuje. Ktoś. Ale nie wiadomo, czy będzie to Michał czy Małgosia, Ivan czy John. Ale ten odzew jest potrzebny, niezbędny. Jest informacją, że ktoś nas słucha. I teraz po pięćdziesięciu latach nie musi to być konkretny Jacek, ale jakiś tam Jacek. Pisząc do tego niekonkretnego przyjaciela, to wiemy, że on nie wie o naszych słabościach i niewiele go obchodzą nasze problemy z cieknącym kranem, więc konstruujemy siebie na podobieństwo naszego wyobrażonego obrazu w wyobraźni jakiegoś ustatystykowanego kogoś, który jest i jednostką i tłumem. Konstruujemy bardziej niż zwykle, nawet musimy konstruować prywatność, żeby treść naszych treści uatrakcyjnić i nawiązać obfitą jednostronną korespondencję z odzewem.

czytanie jest jak pudełko czekoladek

Zastanawiając się o czym piszę, pisząc wpisy na pisarskim blogu nie związanym z moim prozatorskim pisaniem, szybko porzucam to zastanawianie, gdyż nie prowadzi ono do niczego, a i tak odpowiedź jest jedna: piszę o czym chce mi się napisać. Miałem pisać o Harerze, żeby możliwe było poznanie go we wszystkich wymiarach, ale przecież nie muszę i nikt mnie nie zmusi a reguły, które w myślach sobie założyłem mogę w myślach zmienić na takie, które w danej chwili mi odpowiadają. To, co najbardziej odpowiada mi w pisaniu, nawet jeśli jest to tylko wyimaginowanie pisanie we własnej głowie, bez żadnego materialnego odpowiednika w rzeczywistości pozamojogłownej, jest to, że na bardzo wiele mogę sobie pozwolić. Mogę stwarzać reguły i je obalać, kreować wszechświaty i je niszczyć, szybko lub powoli, mogę wskrzeszać zmarłych, zabijać ich (umierać ich), wskrzeszać i znowu zabijać, zakochiwać, odkochiwać, wypełniać nienawiścią albo pokutą, cierpieniem lub szczęściem, głupotą i mądrością (na ile moja własna mądrość i głupota na to pozwalają). Wiele mogę. Mogę też popełnić tekst krytycznoliteracki skrzyżowany z teoripisarskim, co wydaje mi się absurdalnym pomysłem (nie wiem dlaczego, ale tak mi się wydaje), więc bawię się tą absurdalnością i coraz bardziej mnie ona kusi, kusi, żeby zamienić ją w nastukany w klawiaturze czyn.

 

Czynię więc.

Rzecz będzie o cytatach i metaforach, czyli o ukwieceniach prozy, tak żeby była głębsza a pisarz bardziej oblatany z pisarskim rzemiosłem, wielowymiarowy, trudny, wielowątkowy, tajemniczy, niepoznawalny i jeszcze mądry. Przy czym cytaty, jak je nazwałem, to wcale nie cytaty, tylko te piękne zdania, które tak wspaniale nadają się do cytowania gdyż wyrażają głębie poznania rzeczywistości ludzkiej i można pod nie podłożyć całe imaginarium i wszelką gnozę siedząca w głowie czytelnika, czyli całe to „życie jest jak pudełko czekoladek”. Mamy tu i cytat i metaforę w jednym, wręcz idealną, bo raz, że pochodzącą ze znakomitego filmu (bez ironii) to jeszcze tak doskonale trywialną a jednocześnie potencjalnie niezmiernie bogatą w możliwe do podłożenie treści.

 

Jeżeli przyjmę pewne założenie, nie do końca jestem pewien czy prawdziwe (ale to moje założenie, więc jest prawdziwe), że proza to opowieść, która wędruje, skacze, pełza po osi czasu, w której następują zmiany i to co jest na końcu nie jest tym samym, co było na początku (na osi czasu, niekoniecznie w treści), to ta opowieść jest dla mnie kwintesencją prozy (w przeciwieństwie do poezji, którą zdefiniowałbym, jako próbę zatrzymania, uchwycenia słowem jakiegoś stanu, w którym opowieść, jeśli pojawia się, jest tylko bardzo odległym tłem). Jeżeli dalej pójdę w tym kierunku, to prozatorskie cytaty i metafory (i dodatkowo jeszcze filozoficzne wstawki o życiu i śmierci) to tylko i aż ozdobniki, bez których proza wiele może stracić. Ale może też wiele zyskać.

 

Niemal w każdej przyzwoitej prozie można wygrzebać ekstra metaforyczny cytat, w wielu (szczególnie tych kiepskich) filozoficzne wycieczki (od których, jak sądzę, filozofom cierpnie skóra) i głębokie przemyślenia, które czynią bohatera lub bohaterkę kimś innym, niż czyni ją sama opowieść. I tu właśnie objawia się pewien mój dyskomfort. Cała sztuka w sztuce prozatorskiej, cała trudność jest w napisaniu opowieści, która pokazuje bohatera lub bohaterkę w jego i jej wielowymiarowości, w jego byciu ludzkim. Jeśli opowieść nie jest w stanie tego uczynić, to wtedy cytaty, świetne metafory i filozoficzno-psychologiczne (dochodzi jeszcze psychologia) stają się wyłącznie niezbyt udaną protezą. A jeżeli tak sprotezowani bohaterowie zamieszkują opowieść, która także wymaga (albo autor nie potrafi się oprzeć potrzebie wyartykułowania głębokości swoich przemyśleń) filozoficznej podbudowy, to mój czytelniczy dyskomfort zmienia się w stek (powinien dodać, że źle wysmażony, ze starego, gnijącego, pełnego robaków mięsa podanego weganinowi na bezludnej wyspie, który od tygodnia nic nie jadł, a wcześniej przez miesiące żywił się wyłącznie orzechami kokosowymi).

 

I tak przypominam sobie, a właściwie nie przypominam, bo nie pamiętam tytułu, a tylko wydaje mi się, że autorką jest Joanna Bator, powieść, która zaczyna się od wspominek na temat Deleuze, Foucaulta, Derridy i Agambena. Wytrzymałem tylko kilka stron, co jest dla mnie rzadkością (raz nawet zmęczyłem pół Harlequina, żeby sprawdzić o co tyle hałasu). Akurat w tym wypadku przynajmniej autorka wie o czym pisze, tylko, że zanim zaczęła się właściwa opowieść, to miałem dosyć i nie dane było mi jej poznać. A z kolei czytając takiego Hrabala (wielkie dziękuję dla Literackie skarby) czy Sebalda, Marqueza, Burgessa (Aleks, Aleks) to opowieść robi powieść, a zdania, które ładnie można oprawić w ramkę i wrzucić w sieć albo powiesić w ramce na ścianie, też się, oczywiście, znajdą. Albo weźmy (ja wezmę) takiego Shantarama. Świetna opowieść. Gdy jednak autor zaczynał tłumaczyć sens życia ja dostawałem mdłości, w Cień Góry było to już niemal nie do wytrzymania.

 

Z drugiej jednak strony taki na przykład Lód Dukaja. Tu filozofii (tak to nazwę) jest bez liku, ale wrzucone w dialogi są częścią opowieści (trzeba umieć) a wyrwane z kontekstu i powieszone w ramce, wymagałyby naprawdę dużej ramki i drobnego druku.

 

Zastanawiam się nad Wzgórzem psów Żulczyka. Opowieść jest. Porządna opowieść. Ale kompulsywna potrzeba metaforyzowania też jest. I to nie byle jakiego, po „jak” nie może być coś zwykłego, żadne tam „biała jak śnieg”. Gdy czytałem wyobrażałem sobie, jak pan Żulczyk pisze i zawiesza się nad „jak” i… zapala papierosa (nie wiem, czy pali), wali setę (nie wiem czy pije), skręca jointa (nie wiem czy pali) i kombinuje, co zrobić z tym „jak”. Na szczęście zupełnie dobrze mu się udawało, ale był bardzo blisko granicy, w której jego pomysłowe, twórcze, nieoczywiste porównania stałyby się kiczowate. Niemal empatycznie odczuwałem, jak walczy ze sobą, żeby nie wrzucać filozoficznych rozważań (czasami walkę przegrywał), co nie udawało mu się w poprzednich książkach (czytałem przyzwoite Radio i tragiczną Świątynię; ale Wzgórze psów to zupełnie inna liga).

 

Z zupełnie innej beczki (właśnie czytane): Opowieść podręcznej. Kilka cytatów na ścianę by się znalazło, ale wiele z nich zbyt dobrze brzmią w otoczeniu innych zdań a wyrwane z swojego towarzystwa więdną. Za to opowieść jest.

 

A tak na marginesie bardzo lubię cytaty. Tworzą punkty (kotwice :)), dzięki którym mogę wrócić do przeczytanych kiedyś powieści. Dzięki nim mogę odtwarzać to, co zaciera się w pamięci, tak, jak zdjęcia przywołują wspomnienia z wakacji, tak, jak ususzony pomiędzy stronicami książki i przypadkowo znaleziony po latach, liść, przypomina zapomnianą przyjaciółkę, z którą tylko śmierć miała mnie rozłączyć, a proza życia, zmieniała, wydawać się nieśmiertelną przyjaźń, w, jak ten liść kruche wspomnienie, wspomnienie, które zniknie, gdy tylko zawieje wiatr, wiatr delikatny, jak dotknięcie martwego motyla.

protele, krokuty i konwergencja, czyli systematyka hienowatych w związku z koegzystencją krokuty cętkowanej z mieszkańcami miasta Harer

Krótki filmik o harerskich hienach natchnął mnie do napisania o hienach. Będzie to bardzo poważna praca w oparciu o wikipedię. Poważne prace należy zacząć od systematyki: hiena to właściwie hieny, czyli nazwa rodziny zwierząt, ale nie chodzi o tatę, mamę i dzieci hieny, tylko o systematykę, która, jak wszyscy przychylający się bardziej do Darwina niż do kreacjonistów uważają, określa pokrewieństwo ewolucyjne, czyli to, że kiedyś, dawno temu, było sobie zwierzę, z którego wyewoluowały inne, z których wyewoluowały kolejne. Czym więcej kroczków jest potrzebnych tym zwierzęta (rośliny też) są mniej do siebie podobne. I tak trzeba całkiem wielu kroków i mnóstwa lat, żeby znaleźć wspólnego przodka mojego i żyrafy, a jeszcze więcej żyrafy i powiedzmy rekina wielorybiego. Jeżeli już znajdziemy wspólnego przodka, to możemy uznać, że należymy do jednego kladu czyli gałęzi. A jeżeli coś daną grupę wyróżnia od innych to mówimy o taksonie.

Systematyka wygląda mniej więcej tak: gatunek, rodzaj, rodzina, rząd, gromada, typ, królestwo. Dodatkowo występują stopnie pośrednie, np. nadrodzina.

Przykład. Człowiek. Gatunek: człowiek rozumny, rodzaj: Homo, rodzina: człowiekowate, rząd: naczelne, gromada: ssaki, typ: strunowce, królestwo: zwierząt.

Hieny to rodzina zwierząt, ale tak naprawdę to rodzaj. Bo rodzina to hienowate, które dzielą się na trzy rodzaje: hieny, krokuty i protele. Dla niewprawnego oka wszystkie wyglądają jak hieny. Co ciekawa, to co dla większości jest typową hieną nie jest hieną tylko krokutą (rodzaj), gatunku krokuta cętkowana, zwana potocznie hieną cętkowaną i będącą jedyną przedstawicielką krokut, podobnie jak protel grzywiasty (gatunek) zwany także hieną grzywiastą, jest jedynym przedstawicielem proteli (rodzaju). Za to rodzaj hieny z rodziny hienowatych jest reprezentowany przez dwa gatunki: hiena brunatna i hiena pręgowana. Jeżeli (do czego jako amator jestem trochę uprawniony) za hieny uznamy hienowate (rodzina) a nie hieny (rodzaj) to mamy cztery gatunki tych sympatycznych (z wyglądu) i ładnych zwierząt.

Hienowate należą do rzędu drapieżnych. A rząd drapieżnych podzielony jest na dwie grupy (podrzędy): psokształtne i kotokształtne. Co to była dla mnie za niespodzianka, gdy zobaczyłem, przeczytałem i uwierzyłem, że hieny są kotokształtne a nie psokształtne! Co oznacza, że psokształtny pies ma więcej ewolucyjnie wspólnego z psokształtną foką szarą (rząd: drapieżne, podrząd psokształtne, nadrodzina: płetwonogie) niż z protelem grzywiastym! A hienowate w kotokształtnych mają za towarzystwo: falanrukowate, kotowate, mangustowate, nandiniowate i wiwerowate. Nie wiem jak to się stało, ale o wiwerowatych już jakiś czas temu pisałem, gdy wspominałem o drogiej kawie i żanecie zwyczajnej.

To, że hiena przypomina psa a bliżej jej jest do żbika a zwłaszcza mangust, nazywamy konwergencją. To właśnie jej zawdzięczamy to, że pomimo ewolucyjnej odległości walenie bardziej przypominają chimery niż kanczyle.

Wracając do Hareru i tamtejszych hien, to według mnie wcale nie są hieny tylko krokuty cetkowane, z rodziny hienowatych rodzaju krokut. Niektórzy systematycy włączają jednak krokuty to rodzaju hien i nie wydzielają rodzaju krokut z rodziny hienowatych dzieląc hienowate na hieny i protele.

Cytaty: o normalności życia

Camilo José Cela, Mazurek dla dwóch nieboszczyków: "podczas gdy świat toczy się swoim torem: jakiś mężczyzna pożycza na procent, jakaś kobieta podciera sobie krocze zdechłym królikiem, jakieś dziecko umiera na skręt kiszek po zjedzeniu śliwek."

politycznie o okrucieństwie dnia szóstego

Polityczność, które owładnęła umysłami i uczuciami, tak, że smak lizanych lodów, stanowi deklarację przynależności i wrogości, przekształcając się z jednego z wielu aspektów życiowego dreptania w miejscu, w jego treść i poczucie sensu, stała się dla mnie czymś na podobieństwo zatrutego powietrza, przed którym nie można uciec, które pozwala żyć, ale nie pozwala przestać kaszleć. 

I chociaż uniwersalność nie tylko powieściowej treści jest dla mnie ważniejsza niż chwilowe przestrzenne i czasowe zawirowania, które mają sprawiać wrażenie wiekowej doniosłości, a w rzeczywistości będąc jedynie pozbawionymi znaczenia zmarszczkami, to nie mogę uwolnić się od uczestnictwa w polityczności i pomimo głęboko tkwiącego we mnie przekonania, że dołączenie do coraz bardziej mętnego a jednocześnie dychotomicznego (dla samej dychotomii) wielogłosu, przestaje mieć jakąkolwiek wartość, dzisiaj zrobię niewielki wyłom w postanowieniu, iż nie będę wikłał się w niekończące się swary, i skomentuję bieżącą polityczną bzdurę pana Szyszki, ale nie zajmę się córką leśniczego ani ratowaniem puszczy tylko tym oto zdaniem z wywiadu, który udzielił: "A filozofia w Polsce polega na tym, że... ta filozofia główna to 'Czyńcie sobie ziemię poddaną'". Rozwinięciem tego cytatu w cytacie (wg Biblii tysiąclecia) jest "Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi". 

Ten cytat z dnia szóstego przypomniał mi inny cytat, którego nigdzie nie mogłem odnaleźć. Niestety notatki (w tym z cytatami) mam zbyt wielkim nieładzie i pomimo okresowo pojawiającego się postanowienia o ich uporządkowaniu, wciąż są częścią chaosu i podlegają nieustannej entropii (która kiedyś, po upływie niemal wieczności stanie się nowym porządkiem). Nie odnaleziony cytat odtwarzam więc z pamięci, co musi być obarczone jakimś błędem. Po słowach o czynieniu sobie Ziemi poddaną Vonnegut (mam nadzieję, że on to napisał) napisał (w jednej ze swoich powieści): "I stąd bierze się okrucieństwo chrześcijan", co w kontekście pana Szyszki, jest tak bardzo prawdziwe, a wielu ludzi (wespół z już uczynionymi zwierzętami) przekształca, pomimo jego zapewnień, że człowiek nie jest zwierzęciem, właśnie w pełzające po ziemi zwierzę.

 (W "Hokus Pokus" w języku angielskim jest taki oto fragment: “Fill
the Earth and subdue it; and have dominion over the fish of the sea and over the birds of the air and over every living thing that moves on the Earth.” Cough.
So the people on Earth thought they had instructions from the Creator of the Universe Himself to wreck
the joint." - ale nie jestem pewny, czy to to).

Cytaty. Zakrzywienie czasoprzestrzni.

"To dlatego tyrani wszelkiej maści, piekielni słudzy, mają we krwi nienawiść do nomadów - to dlatego prześladują Cyganów i Żydów, to dlatego przymusowo osiedlają wszystkich wolnych ludzi, naznaczają adresem, który dla nas jest wyrokiem.
Chodzi im o zbudowanie zastygłego porządku, o uczynienie upływu czasu pozornym. O to, żeby dni stały się powtarzalne i nie do odróżnienia, o zbudowanie wielkiej machiny..."
"Bieguni" Olga Tokarczuk

O malarstwie (cytaty)

"Rembrandt urodził się jako czwarty z pięciu synów w rodzinie posiadającej ośmioro żyjących dzieci, jako dziewiąte dziecko z ogólnej liczby dziesięciu."
Joseph Heller Namaluj to,

cytat doskonały

„przekroczył już próg śmierci, ale wrócił, bo nie mógł znieść samotności"

mam nadzieję, że nie trzeba przedstawiać

CYTATY

„Życie bez czytania jest niebezpieczne, trzeba zadowolić się samym życiem, a to niesie za sobą pewne ryzyko”

Michel Houellebecq „Platforma”, Warszawa 2004, Str. 96

Czasoprzestrzeń magiczna

Lubię te swoje papierowe podróże. Ślad węglowy minimalny. Nie trzeba się pakować ani rozpakowywać. Lot palcem i żeglowanie dłonią zajmują sekundy zamiast godzin, dni, tygodni. Nie muszę mieć paszportu ani zależeć od decyzji kogoś gdzieś tam. Koszty są niewielkie a jednego wieczora mogę zaliczyć kilka kontynentów. I jeszcze to miłe uczucie powrotu do przeszłości, do fascynujących i tak bardzo nasiąkniętych wyobraźnią podróży z lat młodości zahaczających o wiek dziecięcy. Takie podróżowanie ma swoje wady, ale trudno. Mogę je przeżyć. 

 

Mogę przemieszać się jak chcę. Chociażby tak jak dostałem się na Północny Sentinel. Stamtąd mogę podróżować dalej i tylko w niewielkim stopniu odchylać się od 11 równoleżnika. Spróbujcie tak zrobić w realnym (jeśli naprawdę ten realny jest tym rzeczywistym, prawdziwym światem). 

 

Tym razem płynę, lecę lub jadę. Albo robię to wszystko jednocześnie, bo nikt nie jest stanie mi w tym przeszkodzić i nie może zdeterminować mojego sposobu przemieszczania. Mijam Andamany i Nikobary, prześlizguję się nad półwyspem Malajskim, omijam Sajgon, który już nie jest Sajgonem, szybuję nad Palawanem, ale szybko opuszczam Filipiny, troszeczkę zbaczam na północ, żeby spojrzeć na atol Bikini, do którego czuję, że kiedyś powinienem wrócić, wędruję dalej, aż do Kostaryki, na którą tym razem (do niej też kiedyś będę musiał wrócić) tylko rzucam okiem i w końcu lądują w Kolumbii. To była długa podróż. Trafiam na potężną rzekę o ładnym imieniu – Magdalena. Zwalniam na chwilę i kawałek dalej trafiam w końcu na cel mojej dzisiejszej wędrówki: na niczym nie wyróżniające się kolumbijskie miasto Aracataca. 

 

Zaginam czas i już jest 6 marca 1927 roku – właśnie rodzi się Gabriel García Márquez. A samo Aracataca siłą jego późniejszej woli i mojej obecnej przemienia się w Macondo.

Tak właśnie, tą podróżą chciałem uczcić dziewięćdziesiątą rocznicę urodzin Márquez’a, która minęła (6 marca) i pięćdziesiątą rocznicę pierwszego wydania Stu lat samotności (5 czerwca 1967), która już niedługo nastąpi. Taki mój mały hołd dla utworu, dzieła doskonałego.

Cytaty. Cytat nr 2

„-Mój syn strasznie chciałby pana poznać. Drogie dziecko, on się tak pasjonuje rozlewem krwi..”

Pär Lagerkvist, opowiadanie „Kat” ze zbioru „Zło” str. 37, Poznań 1986

Cytat Pierwszy odcinek z serii cytaty

 „Tak, przestępczy charakter czynu zrozumiałem i przyznałem się do winy. Pytanie sądu: - Czy świadek jest pewny, że tego dnia pracował z oskarżonym przy koszeniu trawy? - Tak, jestem absolutnie pewny, ponieważ tego dnia właśnie dyskutowaliśmy problemy prawdy u Arystotelesa. - U kogo? Pyta sędzia”

Lech Raczek w Anka Grupińska i Joanna Wawrzyniak, „Buntownicy, polskie lata 70 i 80”, Warszawa 2011 (str. 107).

Uciec z Hareru

Wróćmy na chwilę do Hareru. Małego miasteczka w Etiopii o bogatej historii. Jeżeli nie chcemy jechać na zachód i wydostać się przez Addis Abebę możemy pojechać na wschód. Żeby pojechać na wschód najlepiej wybrać drogę na północ i przez Dire Daua, gdzie należy nadal jechać na północ, ale z lekkim wschodnim odbiciem kierować się na Ali Sabieh w Dżibuti. Przy okazji można podziwiać jedyną linie kolejową w Etiopii. Można oczywiście pojechać na Zachód i w połowie drogi do stolicy Etiopii pojechać lepszą drogą skręcając w miejscowości Auasz w prawo. Wielkim łukiem i lepszą drogą także i pewnie szybciej dojedziemy do Dżibuti. Po drodze można się zatrzymać i pogrzebać w Ziemi, bo w tamtej okolicy odnaleziono pozostałości naszej prehistorii sprzed kilku milionów lat. Może uda się znaleźć brata Lucy (czyli AL 288-1, Australopithecus afarensis).

 

Tą lub tamtą drogą w końcu dojedziemy do Dżibuti. I teraz nie pozostaje nam nic innego jak płynąć dokładnie na wschód. Jesteśmy wciąż na północy, jedenaście stopni od równika (Harer - 9). Płyniemy. Będziemy musieli lekko odbić na północ bo inaczej władujemy się w sam Róg Afryki. Później miniemy Sokotrę (po lewej, bakburtowej stronie) i jej krwawiące krwią smoków drzewa. Nasza przygoda trwa i w końcu trafiamy na Indie. Co trochę nam utrudnia płynięcie. Oczywiście możemy opływać. Albo Indie przewędrować. Decyzja nie należy do mnie. Ważne jest żeby trzymać się tego 11 równoleżnika. Gdy już uda się przebyć lub opłynąć Indie płyniemy dalej kierując się na Phnom Pehn. Oczywiście znowu trafilibyśmy na ląd zanim dotarlibyśmy do Tuol Sleng. Tym razem byłby to półwysep Malajski. Ale nie dopływamy tam. Po drodze trafiamy na Andamany i indyjską marynarkę, która nie pozwoli nam dostać się na małą wysepkę, która jest nieosiągalnym celem naszej dzisiejszej podróży.

Ta wyspa to Północny Sentinel. Powierzchnia 72 km2. Najwyższy szczyt ma 122 metry. Wyspa jest zalesiona. I nie możemy na niej wylądować i piknikować. Możemy ją tylko podziwiać z daleka. Marynarka strzeże dostępu do wyspy, chociaż nie ma tam instalacji wojskowych, reaktora atomowego, tajnego domku letniskowego Pranaba Kumara Mukherjee. Właściwie nic tam nie ma. Ale ktoś tam jest. Nikt nie wie kto. A właściwie kilka osób, kilkanaście, albo kilkaset osób tam jest. Nikt tego nie wie. Poza nimi samymi. Żyją sobie na tej wyspie i pewnie narzekają na tsunami, które kilka lat temu zesłali bogowie. Nie wiadomo w co wierzą, nie wiadomo jak żyją. Nie wiadomo czym się zajmują. Nic nie wiadomo. Kilka osób na wyspie wylądowało, ale kontakty raczej nie były udane, a ostatnie spotkanie (przypadkowe, dwaj rybacy i ich łódź zboczyła z kursu), zakończyło się dla odwiedzających tragicznie – zostali zabici. Mieszkańcy wyspy nie lubią obcych i żyją w w całkowitym oderwaniu od naszych małych i dużych spraw (setki lat jak wskazują badania lingwistyczne w oparciu o dziewiętnastowieczne porwanie kilku mieszkańców wyspy, z czasów, kiedy biali mieli w zwyczaju nosić porywczy kaganek; z tego porwania kilka osób wróciło na wyspę, kilka zmarło). W końcu uszanowano ich niechęć i oficjalnie postanowiono zostawić ich w spokoju. Ich cały wszechświat to 72km2. Ten wszechświat można obejść w jeden dzień. Nasze globalne ocieplenie powoduje, że ich Wszechświat się kurczy (nie mieliby problemu z odkryciem, czym w tym wszechświecie jest czarna materia). W tamte okolice wybrał się także już znany (m. in. z poprzednich wpisów) Henrich Harrer. Raczej jednak na wyspie nie wylądował, chociaż opisał mieszkańców Północnego Sentinelu (metr sześćdziesiąt wzrostu, leworęczni; Die letzten Fünfhundert: Expedition zu d. Zwergvölkern auf d. Andamanen [„The last five hundred: Expedition to the dwarf peoples in the Andaman Islands”).

Sentinelczycy nie wiedzą, że Trump wygrał wybory, że Clinton je przegrała, nie wiedzą, kto dostał Nobla, a kto Oscara, nie wiedzą kto jest papieżem, nie wiedzą, że człowiek spacerował po Księżycu, nie wiedzą o Rewolucji Francuskiej i odkryciu Ameryki, kto wygrał mistrzostwa w tym lub tamtym, nie spędzają godzin na rozważaniach nad wyższością Iphone sto milionów nad Samsungiem Galaxy dwieście milionów, nie wiedzą co to słoń, nie widzieli lodu ani śniegu itd. Tyle zdań o nich można napisać nic o nich nie wiedząc, pisząc o tym czego nie wiedzą.

bezrobotność

Dzień dobry
Kilkanaście miesięcy temu ukazał się mój zbiór opowiadań (Ja, mój wróg). Powieść bezrobotność jest już dostępna. E-book: http://www.zinamon.pl/artykul/rafal-harer/bezrobotnosc,A0CA0856EB i wersja papierowa: http://www.zinamon.pl/ksiazka/Harer-Rafal/Bezrobotnosc,84708200100KS;jsessionid=C9330E3533F69C0694068AE6B770CC6D.kaz.
Za kilka dni powinna być dostępna w większości księgarni internetowych.
Prace nad kolejnymi publikacjami trwają i są mocno zaawansowane, więc jeżeli z kosmosu na Ziemię nie spadnie duży meteoryt a na moją głowę spora cegła to za rok powinienem wydać następną powieść. Pozdrawiam wszystkich i życzę miłej lektury
RH

bezrobotność cd

Bezrobotność - powieść ukaże się w pierwszym tygodniu kwietnia. E-book i papier. 

Kaczynski

To będzie taki trochę inny tekst od poprzednich. Dawno nic nie pisałem, ale tak mnie jakoś dzisiaj tknęło i zabawiłem się w psychologa i wyszło z tego to co poniżej. Jest to na tyle znana postać, że nie czułem potrzeby przybliżać jej czytelnikowi. Wystarczy kilka kliknięć, kilka słów wpisanych w wyszukiwarkę i wszystkiego (tak się przynajmniej wydaje) można się dowiedzieć. Chciałem zabawić się w psychologa i zrobiłem to. A co z tego wyszło? Nie wiem.

 

Zawsze miałem ochotę o nim coś napisać. Lubię skomplikowane postacie, które trudno zaszufladkować, które trudno jednoznacznie ocenić i opisać nie popadając we frazesy i wyświechtane kalki, od których bolą oczy. I oczywiście przystępując do tego zadania wiem, że skończę na powtórzeniach, wyświechtanych frazesach i kalkach, od których mnie i każdego, kto będzie miał ochotę to przeczytać, będą bolały oczy.

 

Zawsze dobrze jest zacząć od biografii zanim przejdzie się do próby psychologizowania i nadawaniu rzeczom, stanom, relacjom, uczuciom nazw. Nazwy; słowa, które reprezentują to co określają, chciałyby być (gdyby miała możliwość posiadania pragnień) lustrzanymi odbiciami rzeczywistości. Ale w każdym ze słów z poprzedniego zdania tkwi nieusuwalny błąd. Takie słowa i zwroty jak rzeczywistość, lustrzane odbicie, reprezentować stanowią pułapkę. Podkreślają coś, co istnieje tylko w jednostkowym wyobrażeniu, czasem w nadziei. Że moja myśl przełożona na słowo dociera do innej osoby i w niej tworzy taką samą myśl. Że założenie o możliwości przekazania jakieś prawdy (kolejne słowo pułapka), może się spełnić, że będziemy mieli do czynienia od matematycznym odwzorowaniem. Że słowa tworzą jednoznaczność, bo tylko tak możemy coś przekazać, a jednocześnie wiemy, że są niejednoznaczna, rozmyte i nieostre. Ale posługujemy się nimi bo nie mamy wyjścia.

 

Biografia. Zbiór odtworzonych w dokumentach i relacjach faktów. Wybrane punkty, które mają pokazać jakąś jednostkę. Wiara, że te punkty charakterystyczne tworzą tę jednostkę i mówią o niej niemal całą prawdę. Trochę tak jak z tą prymitywną wiarą, że fakty, że przebieg zdarzeń tworzy historię. Że bitwa pod Grunwaldem, że Kampania Wrześniowa, że wyprawa Kolumba, tworzą Historię.

 

Biografia. Trudne relacje z bratem. Trudne relacje z kobietami, a właściwie ich brak. Skomplikowana relacja ze światem społecznym. Doktorat. Wizja tego, jak ten świat powinien, jak musi wyglądać. Odseparowanie się od tego świata. Nieuczestniczenie w życiu, tak jak uczestniczą w nim niemal wszyscy pozostali. Otoczenie się fantasmagoriami i tylko punktowa styczność ze światem, z życiem. Z jednej strony abnegacja, z drugiej poczucie wielkiej własnej mocy sprawczej. Celne analizy i braki w ocenie siebie samego. Dostrzeganie zła w świecie i nie dostrzeganie zła czynionego przez siebie samego. Albo dostrzeganie, ale usprawiedliwianie w imię wyższych wartości, w imię ponadjednostkowego CELU, co tworzy tyrana i tworzy zło większe, niż to, przeciw któremu powstało. Samotność, a jednocześnie masa wielbicieli, którzy są jednak gdzieś za szybą, gdzieś daleko, gdzieś poza poczuciem, że są obok. I przeciwnicy przesiąknięci nienawiścią tak wielką, że zaślepia ich ona i zmusza to coraz bardziej idiotycznych zachowań. I własna nienawiść, albo zimne wyrachowanie. Nieludzkie, psychopatyczne. Wszechogarniająca wiara we własną rację. Albo jedno i drugie. Wysoka inteligencja. Albo wysoki iloraz inteligencji.

 

Każdy z tych punktów tworzy Kaczynskiego i żaden nie charakteryzuje go do samego końca. Nie można mu odmówić racji. To jest najgorsze. To, że jego czyny budzą taki sprzeciw, wzbudzają tyle emocji, wynika z tego, że ma rację. Oczywiście nie we wszystkim, ale ma rację. Ma jej całkiem sporo. To nie jest czysty wróg. To nie jest diabeł, zło w czystej postaci. A nie może być tak, żeby zło było dziełem kogoś, kto ma aż tyle racji, kto mówi rzeczy, pod którymi dobrzy ludzie mogliby się bez mrugnięcia okiem podpisać. To jest najstraszniejsze. Czy sam wierzy w to co mówi? Trzeba zasiać wątpliwości. Trzeba zrobić z niego cynika. Trzeba przeciwstawić mu się bo wystąpił przeciw wartościom, w które wierzymy, posługując się wartościami w które wierzymy. Musi być wyrachowanym cynikiem. A jeśli nie jest? Jeśli jest zwykłym człowiekiem? I wszystko o nim jest prawdą?

 

Co uczyniło go tym, kim się stał? Odrzucenie przez rówieśników? Może relacje z matką? Może jakaś dziewczyna/chłopak dała/dał mu kosza? Emocjonalnie wykastrował/a i on sobie z tym nie poradził. Może wtedy zaczął nienawidzić. Najpierw siebie. Może brata. Brata, który wiele lat później dokonał największej zdrady. Nawet jeśli ta zdrada wynikała z innych przyczyn, od brata niezależnych. Kochać i nienawidzić brata. Pożądać i nienawidzić. Pragnąć i nienawidzić. Najpierw siebie. Ale nie można zbyt długo pożyć, nienawidząc siebie. Trzeba tę nienawiść skierować na kogoś innego. Może właśnie brata. A później może na wszystkich. Na cały pierdolony świat. Ale będąc sobą (już siebie nie nienawidzę) nie można nienawidzić całego świata. Nie można, bo jestem dobrym człowiekiem. Walczę o dobro. Gdzieś w oddali dostrzegam dobro i cały świat pociągnę lub popcham do dobra, które widzę. Ale ta nienawiść we mnie cały czas tkwi, rośnie, buzuje, musi znaleźć ujście. Kozła ofiarnego, najlepiej kilku, najlepiej jakąś kategorię wybrakowanych ludzi, albo kilka kategorii. I nienawidzić jej z całego serca.

 

Ale już siebie nie nienawidzę. Ale też nie myślę o sobie najlepiej. Nie akceptuję siebie, swoich pragnień, swoich czynów, myśli, ciała. I muszę siebie przekonać, że moje ciało, myśli, czyny i pragnienia są dobre. Ale do tego potrzebuje innych. To inni zareagują na moje działanie w szerokim świecie i przekażą mi wiadomość: jesteś wspaniały. I wtedy będę wspaniały. Moje myśli, czyny, pragnienia i ciało będą wspaniałe. Nawet jeśli nikt nigdy ich nie pozna. Potrzebuję całego świata, żeby udowodnił mi, że jestem wspaniały. I wtedy nic i nikt nie stanie mi na drodze, bo w końcu zaakceptuję siebie, najważniejszą i najwspanialszą osobę, którą poznałem. I jeszcze ten charakterystyczny rys. Ta cecha, która wyróżnia psycho i socjopatów. Nigdy nie byli odpowiedzialni za inną osobę. Tak naprawdę. Nigdy nie kochali (a jeżeli już to w jakiejś wykrzywionej, zdeformowanej formie), nigdy nie spali z kimś w jednym łóżku, nigdy nie spacerowali z kimś trzymając tego kogoś za rękę, nigdy nie zrobili komuś kawy i śniadania do łóżka. Nigdy nie byli z kimś naprawdę blisko. Z kimś obcym, który z czasem staje się kimś bliskim, kimś bez którego życie pustoszeje. Ale to pragnienie, pragnienie, aby ktoś taki był jest wielkie i drąży od środka, wygryza trzewia. I zamiast tej jednej osoby, kochanki, kochanka, przyjaciela czy przyjaciółki, grupy osób, z którymi można pójść na plażę i śmiać się bez sensu, wśród których można przez chwilę zdjąć maskę, zapomnieć o całym wrogim świecie, który bezustannie dokonuje oceny, waży i mierzy czyny i słowa, pozostaje ten cały daleki świat, który ma zastąpić kochankę/kochanka, przyjaciół. I okazuje się, że to walka z samotnością jest tym wielkim krzykiem, tym wielkim zwróceniem uwagi: Zobaczcie mnie! Ja jestem! Istnieję!

 

Czasami to się źle kończy. W tym wypadku trzy osoby zginęły, a kilkanaście zostało rannych. Wrogowie. Symbole. A zdradzony przez brata Ted Kaczynski odsiaduje ośmiokrotne dożywocie. Gdyby był kotem ostatnie życie spędziłby na wolności.

bezrobotność

Zamiast wpisu o przygodach poszukiwawczych, krótka informacja o powieści. Jest okładka (projekt okładki: Krzysztof Krawiec; za kilka dni opublikuję zdjęcie). Po redakcji i korekcie. W najbliższych dniach rusza do druku. 250 stron. Oczywiście będzie dostępna w wersji elektronicznej (powinna kosztować około 10 zł). Tytuł: bezrobotność. I jeszcze jedna oczywistość (dla mnie): nie ma wiele wspólnego z tematami i treścią, którą tu można przeczytać.

Cisza, usprawieliwienie, nadchodząca powieść i nowa cena starych opowiadań

Naobiecywałem, naobiecywałem i nic się nie dzieje. Cisza z mojej strony, prawie chamstwo. Pozostaje mi tylko usprawiedliwiać się.
Usprawiedliwienie:
1. Proza życia, czyli praca zwykła, zarobkowa, czasochłonna i trochę wyżymająca z pomysłów.
2. Proza pisarczykowata. Skończyłem powieść (już po redakcji i teraz jest w korekcie; będzie dostępna na przełomie lutego i marca). Pracuję nad kolejną.
A tak poza tym E-book z opowiadaniami (Ja, mój wróg) otrzymał nową cenę; było, w zależności od księgarni, od 13 do 16 zł; a jest 6-8 zł.
Pozdrawiam wszystkich