Tym razem cztery opowiadania

 Tym razem cztery opowiadania (z których dwa bardzo lubię (i są, jak sądzę, całkiem niezłe): czyli „Doktor Strangelove” i „Mój przyjaciel świnia”) : „Mój przyjaciel świnia”, „Już nie boję się śmierci”, „Historia dobrej kawy, drobnego udaru, zagubionego miasta i tajemnicy żółtych zębów”, „Doktor Strangelove”.

Info:

Postanowiłem udostępnić moje opowiadania (pierwszą książkę). Jak komuś zależy na papierze albo ebooku (legimi, empik) to znajdzie z łatwością. A jak nie zależy i ma ochotę przeczytać to w najbliższych tygodniach wrzucę wszystkie opowiadania ze zbioru: "Ja, mój wróg". Książkę wydałem w 2015 roku ale opowiadania sięgają początków mojego borykania się z pisaniem (proszę więc o wybaczenie; jeszcze nie wiem, za co; ale coś się pewnie znajdzie; byłem wtedy prawie dzieckiem): część powstała w latach dziewięćdziesiątych (XX wieku dla precyzji). 

Technikalia:

Projekt okładki: Krzysztof Krawiec

Redakcja: Alicja Bojko

Korekta: Składnica Literacka

Skład i łamanie: Krzysztof Szporak

© Copyright by Rafał Harer

ISBN 978-83-942113-0-1

Mój przyjaciel świnia

Dobre są kundlowate wilczury i lekko upodwórzowione rottweilery.

Te ostatnie mają tendencję do tycia, dzięki czemu śmiem

twierdzić, że są najlepsze. Nie pogardzam też spanielami, choć

ogólnie nie znoszę typowych psów myśliwskich. Są za bardzo wybiegane

i trzeba im poświęcić sporo czasu, aby osiągnąć w miarę

sensowny efekt. Pies nie powinien mieć więcej niż rok, bo gdy jest

starszy, to wymaga kunsztu mistrza, którego ja jestem pozbawiony.

Zawsze wyczuwają, że coś im zagraża. Mają swoją zwierzęcą inteligencję

i szanuję je również za to. Nie chcę zadawać im cierpienia

ani sprawiać bólu, dobrze je karmię, mają też spore podwórko,

po którym biegają. Do rozpłodu zostawiam takie sztuki, które są

mi prawie obojętne. Zupełnie obojętne nie są nigdy. Najszybciej

tracę te ulubione, na końcu – te najbardziej wkurzające. Wspominałem

już, że je szanuję. Nie czuję się od nich ani lepszy, ani gorszy.

Mam jednak świadomość, że jestem swego rodzaju bogiem. Mam

władzę – może nawet za dużą.

Wszystko zaczęło się przez dziadka. Zawsze miał wiele psów,

lecz niektóre z nich od czasu do czasu znikały. Rodzice nic mi

nie mówili. Sami w jakiejś mierze w tym uczestniczyli. Pewnie też

się zajadali, ale wyczuwałem ten ich wstyd, którego nie rozumiałem.

Uzmysłowiłem sobie, co się dzieje, gdy miałem trzynaście lat,

przed świętami wielkanocnymi. Pamiętam, że mieliśmy dziewięć

psów wieczorem, a tylko sześć rano. Stół w tamte święta był porządnie

zastawiony. Rodzice domyślali się, że ja wiem, ale milczeli.

Nieśmiało zjadłem kęs i – czego się nie spodziewałem i co mnie

zdziwiło – zasmakowało mi. Jeden z tych trzech psów miał na imię

Kacper. To niesamowite uczucie jeść coś, co ma imię.

Zawsze lubiłem zwierzęta. Za ich szczerość i prostolinijność

w zachowaniu. Nigdy nie kombinują za plecami. Są uczciwe.

Dziadek zaczął chyba podczas wojny, choć nigdy mi tego nie

powiedział. Czasami wyrywało się rodzicom lub jemu w trakcie

rodzinnych dyskusji, kiedy byli przekonani, że ja niczego nie

rozumiem. Nie rozumiałem, ale pamiętałem. Te ciche, jadowite

zdania tkwiły w mojej pamięci, aż pojąłem. Dziadek często kłócił

się z moim ojcem. Ojciec krzyczał, że wojna się skończyła, a dziadek

wrzeszczał, że dla niego nigdy się nie skończy. W czasie wojny

dziadek jadł szczury. O tym dowiedziałem się przy okazji jednej

z awantur. Dziadek siedział, paląc papierosa, a ojciec stał nad nim,

machał rękoma i krzyczał: „To się musi kiedyś skończyć!”.

Nie wiem, czy dziadek jadał szczury po wojnie, ale ja tak. Dwa

razy. Jednego złapałem w pułapkę, wybebeszyłem, odciąłem mu

głowę i ogon, po czym uwędziłem. Był pyszny. Drugi miał obrzydliwy

smak. Rozchorowałem się z jego powodu. Przez niego inne

szczury złapane w pułapkę się marnują. Zakopuję je. Szkoda. Myślałem

o tym, aby je gotować i dawać psom, ale w końcu z tego

zrezygnowałem.

Mam ciężki gumowy młot z długim trzonkiem. Wciągam psa

do kojca, w którym nie może się ruszać, i walę go w głowę z całych

sił. Jedno uderzenie wystarcza. Dobijać musiałem dwa razy. Zadawanie

cierpienia jest bez sensu. Usiłuję wierzyć, że nic nie czują.

Często płaczę. Szczególnie wtedy, gdy zabijam psa, którego bardzo

lubiłem. Tak jednak musi być. Odbieram mu życie, najadam się

i cierpię. Jakaś forma sprawiedliwości. Niedoskonała. Martwego

wyciągam z kojca. Zazwyczaj z uszu i nozdrzy płynie mu krew,

a jego oczy są otwarte. Staram się w nie nie patrzeć, ale nigdy nie

wytrzymuję i moje żywe, a jego martwe spojrzenie się krzyżują.

To trudne, lecz konieczne. Nie mogę ominąć żadnego etapu, aby

w pełni zasłużyć na posiłek. Następnie w piwnicy zawieszam psa,

odrąbawszy mu głowę. Odcinam łapy i ściągam skórę. Potem bebeszę

go i płuczę. Z ogona (oczywiście jeżeli nie odcięto mu go

wcześniej) zawsze gotuję zupę. Zjadam serce i móżdżek, a resztę

wnętrzności odrzucam. Wątróbka czy nereczki z psa są obrzydliwe.

Ze skóry robię dywanik – w ten sposób na zawsze zachowuję psa

w swojej pamięci. Jeżeli głowa nie została za bardzo zmasakrowana,

to czyszczę ją dokładnie ze wszystkiego, co może zgnić, troszkę

podklejam i suszę. Mam w piwnicy sto dwadzieścia trzy czaszki.

Najbardziej lubię psa uwędzić. Koniecznie w dymie z jałowca.

Robię kiełbasy, wędliny, kaszanki, kotlety, pieczenie, a nawet zasmażki,

które dodaję do warzywnych sałatek. Mięso psa można

smażyć, piec i gotować. Na jego bazie można przyrządzić doskonałą

zupę.

Psa można podać na wiele sposobów.

Od trzech tygodni ludzie wokół mnie zupełnie powariowali.

Mówią o mnie w telewizji. Nazywają mnie zwyrodnialcem. Jakaś

organizacja tępych ekologów, animalsów czy innych palantów złożyła

pismo w mojej sprawie do prokuratury. Zostałem zwolniony

z pracy. Istny cyrk. Tylko dlatego, że jem psy. Są smaczne. I już.

W prasie znalazłem około piętnastu artykułów o sobie. Okazało

się, że jestem potworem, zwierzęciem, ociekającym krwią mordercą.

Przyznają, że jeszcze by zrozumieli, gdybym był „jakimś biedakiem

mieszkającym w kanale ciepłowniczym albo na dworcu lub

pod mostem”, ale ja dysponuję „odpowiednimi środkami finansowymi

na zakup normalnych produktów żywnościowych”.

Któregoś dnia przyszli bez nakazu, bez niczego. Zabrali i wywieźli

mi wszystkie psy. Wszystkie. Ludzie na ulicy omijają mnie

szerokim łukiem. Dzieciaki rzucają we mnie kamieniami, a jedna

z sąsiadek, gdy spotkałem ją przypadkowo, wchodząc do sklepu,

w którym i tak mnie nie obsłużono, napluła mi w twarz. Jestem

spokojnym człowiekiem. Jadłem psy przez kilkadziesiąt lat.

Ta szmata, która wypuściła na mnie swoją flegmę, miała w koszyku

kiełbasę. Widziałem. Głupia kurwa. Gdy leżę w łóżku, mam

ochotę ją upiec i zjeść. Po chwili bierze mnie obrzydzenie, bo ja nie

zjadam wrogów, tylko przyjaciół. Szmata. Zresztą niech wszyscy

spierdalają. I tak będę jadł psy. I tak. Zamknęli je w schronisku.

U mnie miałyby przynajmniej kilka miesięcy przyjemnego życia.

A tam? Więzienie.

Jestem znienawidzony. Mam splamione dłonie. Nikt świadomy

mojej zbrodni nie poda mi ręki. Tak, mam dłonie splamione krwią

psów.

Jaka jest różnica między psiną a wołowiną? Ja wiem jaka. Psina

jest smaczniejsza. To jedyna różnica. Ale nikomu nie mogę tego

wytłumaczyć. Nikt nie chce słuchać. No i chuj, i tak będę jadł to,

co będę chciał.

Gdy narodzę się powtórnie, to mam nadzieję, że pod postacią

psa. I mam nadzieję, że ktoś, kto będzie mnie kochał, będzie mnie

tak kochał, żeby mnie zjeść.

Już nie boję się śmierci

Już nie boję się śmierci. Pewnego ranka strach odszedł ode mnie.

Obudziłem się i towarzyszący mi przez całe życie lęk zniknął.

Nie wierzę w życie pozagrobowe. Jestem realistą, materialistą, inżynierem.

Świat jest policzalny i zdeterminowany fizycznymi prawami.

My, ludzie, jesteśmy zwierzęcym gatunkiem. Różniącym się od innych,

ale zawsze i do końca tylko gatunkiem. Naszym przeznaczeniem jest

robić swoje najlepiej, jak się potrafi. Naszym przeznaczeniem jest spłodzić

potomka. Naszym przeznaczeniem jest umrzeć i rozłożyć się pod

ziemią. Albo zostać spalonym. Albo zatopionym. To wszystko nieważne.

Nieważne, co się stanie z martwym ciałem. Śmierć oznacza kres.

Takie są moje poglądy na wielkie egzystencjalne pytania.

Mam dwie córki – panie w sile wieku, matki i żony, mające

wieczne problemy ze swoimi dorosłymi dziećmi. Można z tego

wnioskować, że jestem stary. Zgadza się. Widzicie, jakie to łatwe?

Prosta zasada i prosty wniosek.

Jestem dobrym inżynierem i nieustannie pracuję. Może nie na

pełnych obrotach, może nie tak jak kiedyś, ale cały czas pozostaję

czynny. Doceniają mnie. Mam taką nadzieję. Od wielu lat dostaję

wcale nie najskromniejszą emeryturę, ale nadal chce mi się robić

to, co potrafię. Znam swoją wartość. Nie zależy mi na pieniądzach,

zależy mi na zajęciu, które umiem i mam ochotę wykonywać.

Pierwsze oznaki nadchodzącej starości widać, gdy ma się dwadzieścia

lat. Patrzy się na nie z przymrużeniem oka.

Przez wszystkie te lata nie przejmowałem się łysiną coraz szczelniej

otulającą moją głowę. Uważałem na zęby, dlatego nie mam nic

sztucznego w ustach. Chodziłem regularnie do lekarza i wszystko

to, co niebezpieczne, ominęło mnie albo zostało wykryte bardzo

wcześnie (rak prostaty) i pokonane. Po piętnastu latach palenia

rzuciłem to świństwo. Niezobowiązująco uprawiałem sport. Nadal

dużo spaceruję.

Czas jednak biegnie nieubłaganie i mój kres jest bliski. Wiem

o tym. Ale, jak wyżej napisałem, już nie boję się śmierci.

Czas biegł nieubłaganie i pewnego dnia dotarło do mnie, że

wejście po schodach, raptem na drugie piętro, przychodzi mi

z trudem i że muszę obmyślać strategię wchodzenia. Muszę planować,

gdzie zrobić przystanek, aby chwilę odsapnąć.

Tak. Pozwolę sobie użyć trywialnej przenośni: lont został

podpalony.

To był pierwszy objaw, który wywarł na mnie wrażenie (wtedy

jeszcze bałem się śmierci). Do tego pierwszego dołączały następne.

Wysiadały mi oczy. Słabły mięśnie i kości. Przejście kilometra zajmowało

mi pół godziny. Trzymałem się. Byłem twardy. I w końcu

zrozumiałem, że stałem się zgredem. Zniedołężniałym starcem.

Nie mogę utrzymać śliny w ustach. Ciągle nerwowo wycieram kąciki

ust w wyimaginowanej obawie, że jest tam coś niepożądanego.

Ludzie, którzy mnie otaczają, w sklepie czy na ulicy, zaczęli

mnie traktować jak jakiegoś zramolałego dziadka. Nie potrafię głośno

mówić. Przestałem być im równy. Politowanie? Może właśnie

to jest to słowo.

Wiecie, co wam powiem? W sumie mam to gdzieś. Najgorsze

jest to, że ja sam widzę, jak się rozpadam. Jak moje ciało się

degeneruje. Jak mój mózg ma coraz większe trudności z przypomnieniem

sobie czegoś. Jak proste niegdyś rzeczy dziś stanowią dla

mnie wyzwanie. Jak wspominam zdarzenia sprzed pięćdziesięciu

lat, lecz nie pamiętam o tych sprzed roku. Jak moje dawno dojrzałe

córki postrzegam jako jasnowłose dziewczynki biegające po działce

moich dawno nieżyjących rodziców. I jak za każdym razem się dziwię,

gdy zdaję sobie sprawę, że są ukrywającymi siwiznę paniami.

Jak moja skóra zaczyna przypominać wysuszoną, popękaną ziemię.

Nie chcę waszej pomocy, nie chcę opiekunki. Muszę patrzeć na

własny upadek.

I chciałbym wam powiedzieć, że to niesprawiedliwe. Tylko tyle.

To wszystko. Dziękuję państwu za uwagę.

Historia dobrej

kawy, drobnego udaru,

zagubionego miasta

i tajemnicy żółtych zębów

Małe miasto, w którym siedziałem przy nędznym, plastikowym

stoliku i piłem dobrą kawę z plastikowego kubka, odpychało

mnie. Cień z brudnego parasola nie zabezpieczał przed upałem.

Było duszno, przedburzowo. Kawa mi smakowała, ale piwo pachniało

szmatą do podłogi. Patrzyłem na przejeżdżające samochody

i zastanawiałem się, co mam zrobić. Najchętniej bym się wykąpał.

Może być prysznic, może być jezioro. Wszystko jedno. Chciałbym

zmienić bieliznę. Był środek tygodnia i w lokalu siedziało niewielu

klientów. Nie było to miasteczko turystyczne, więc zauważono

mnie, obcego. Upał i duchota zapewniały mi jednak spokój. Wyglądałem

mało korzystnie. Zarośnięty, rozczochrany i z pewnością

już z lekka woniejący. Wszystko przez tych dwóch skurwieli.

Niby zabrali mnie na stopa, ale raz, że pojechali nie tą trasą, którą

zapowiadali, a dwa – zostawili mnie w takim miejscu, że musiałem

iść w upale przez ponad trzy godziny, żeby w końcu tu trafić.

Odreagowywałem pod parasolem z kawą i stęchłym piwem, ale

i tak czułem się coraz gorzej. Spytałem blondynowatą barmankę

o nocleg, ale niczego konkretnego mi nie powiedziała. Byłem podejrzany.

Próbowałem dowiedzieć się czegokolwiek o najbliższej

stacji kolejowej. Okazało się, że było do niej dwadzieścia kilometrów.

Wystarczyło pójść na przystanek, o tam, trzysta metrów stąd,

i poczekać trochę. Rozważałem ten wysiłek. Od rana próbuję się

gdzieś dostać, przebyć niecałe dwieście kilometrów, ale teraz, gdy

siedzę z kawą i piwem, ten ostatni wysiłek, ta jazda autobusem,

a później jeszcze pociągiem, gdzie na końcu drogi znajdę prysznic

i nocleg, wydaje mi się nierzeczywista, nie do zrealizowania.

Byłem wykończony i nie miałem ochoty ruszyć się od tego

plastikowego stolika. Jeszcze raz zapytałem blondynowatą, tyjącą

kelnerkobarmankę o nocleg. Bąknęła coś o zajeździe U Marioli.

Nazwa zabrzmiała nadzwyczaj atrakcyjnie. W końcu po półgodzinie

udało mi się wyciągnąć z tej kobiety, jak tam dojść. Nie

mogłem zrozumieć, dlaczego tak trudno wyrwać od niej choćby

strzępek informacji.

Zajazd U Marioli okazał się biało tynkowanym dwupiętrowym

budynkiem, tylko trochę większym niż dom jednorodzinny. Musiałem

zapłacić z góry. W środku znajdował się senny, boazeryjny

bar z porożem jelenia i czterdziestoletnią barmanką w fartuchu,

która miała dziwny sposób poruszania się. Jej ruchy wyglądały

jakby były tikami. Przypominały drgawki żaby drażnionej prądem.

Zajazd mieścił osiem pokoi dwuosobowych oraz, co odkryłem po

półgodzinie i w trakcie drugiego piwa, co najmniej jedną kurwę.

Z błyszczącego sprzętu wylewała się jęczliwa muzyka, której nie

znosiłem, przeplatana jeszcze gorszymi hitami z lat siedemdziesiątych

i osiemdziesiątych. Jednak twardo trwałem w swoim fotelu.

Było tu chłodniej, wybór piwa był większy, łóżko piętro wyżej zapowiadało

przyjemny sen, byłem czysty, ogolony, miałem na sobie

świeży T-shirt, a na stopach – klapki. Zbliżała się dziesiąta, gdy do

baru weszła kelnerkobarmanka z poprzedniej knajpy. Stanęła przy

barze. Cóż za metamorfoza! Makijaż, obcisła sukienka, wydekoltowana

na górze i luźna na dole, prawie przykrywająca koronkę pończoch,

a na deser – buty na wysokim obcasie. Kilka razy zniknęła

na półgodzinne seanse z rzadkimi gośćmi zajazdu, którzy wpadali

raczej wyłącznie na szybki numerek i niemal równie szybką pięćdziesiątkę.

Piłem kolejne piwo i zastanawiałem się, ile bierze. Nie

wydawała się już tłusta, ale raczej puszysta.

Czułem się coraz gorzej. Wędrówka z plecakiem w tym upale

przegrzała mi trochę głowę. Alkohol dziwnie na mnie działał. Niby

nie byłem pijany, lecz miałem wrażenie, że nie dam rady ani wstać,

ani iść. Życie wokół barku toczyło się coraz senniej. Puszysta kelnerkobarmankoprostytutka

spoglądała jakby zachęcająco, a druga,

trochę starsza, chuda dziewczyna patrzyła na mnie podejrzliwie.

Sytuacja zrobiła się gęsta. Barmanka w fartuchu zniknęła, a ja zostałem

z dwiema panienkami i zalanym kolesiem śpiącym z głową

na stoliku. Chciałem odejść, ale nie mogłem się zebrać.

Panny były zmęczone. W końcu starsza rozpoczęła gadkę z potencjalnym

klientem, czyli ze mną. Wymieniliśmy kilka pierdół.

Przysiadły się obie. Poprosiłem o kolejkę. Młodsza wstała, nalała

trzy wódki i postawiła na stoliku. Wypiliśmy. Atmosfera zrobiła się

poufała i ciężka od pieprzonej możliwości. Choć całkowicie omijaliśmy

ten temat, to i tak miałem wrażenie, że każde wypowiadane

słowo jest o kurwieniu się. Przy trzeciej wódce, mimo że czułem się

przytomny, padłem plackiem na stół. I tak skończyły się kurewskie

przygody tamtego wieczoru.

Rano obudziłem się na czymś więcej niż na kacu. Pięć minut

wlokłem się pod prysznic. W brodziku zwinąłem się w kłębek i leżałem

tak, bojąc się poruszyć. Sapiąc z wysiłku, wstałem i wróciłem

do łóżka. Lał się ze mnie pot. Nie byłem głodny. Potrzebowałem

aspiryny. W szafkach jej nie znalazłem. W plecaku też nie. Docierało

do mnie, że utkwiłem tu na dobre. Poprzedniego wieczoru nie

urwał mi się film, więc nie spodziewałem się jakichś sensacji. Ale

po tym, jak padłem, można było ze mną zrobić wszystko. Od tej

myśli spociłem się jeszcze bardziej, gwałtownie wstałem i rzuciłem

się w stronę spodni, w kieszeni których miałem portfel. Świat zawirował,

stał się punktem i zniknął.

Leżałem na podłodze i czekałem, aż mgła nade mną ustąpi. Rozsadzało

mi czaszkę. Podpełzłem do spodni i upewniłem się, że nic

nie zginęło. Wypiłem szklankę wody i wróciłem na łóżko. Nie spałem

ani nie czuwałem, tkwiłem gdzieś pośrodku. Co pewien czas

musiałem ostrożnie czołgać się do kranu i wypijać szklankę wody.

Usłyszałem pukanie, jęknąłem „Proszę” i spojrzałem na zegarek.

Była siódma. Ubrana w fartuch barmanka o tikowatych ruchach

rażonej prądem żaby przyszła sprawdzić, czy żyję. Poprosiłem ją

o śniadanie, proszki od bólu głowy i coś do picia. Wróciła po pięciu

minutach, śmiejąc się ze mnie i z mojego, jak to nazywała,

kaca. Dostałem pyszne kanapki, wielki kubek herbaty z cytryną,

dwa kartony soku, małe piwo i listek proszków.

W nocy odwiedziła mnie pulchna kelnerkobarmanka. Powiedziałem

jej o słońcu i udarze. Zauważyłem, że ma bardzo żółte

zęby. Podziękowałem jej za odwiedziny i gdy wyszła, usnąłem.

Śniło mi się, że jestem płaszczem przeciwdeszczowym leżącym od

pięciuset czterdziestu trzech lat, dwóch miesięcy i ośmiu dni na

pustyni. Śniło mi się, że ja leżę, a ludzie, tysiące ludzi, mijają mnie,

obchodzą, patrząc na mnie ze wstrętem i jednocześnie z zaciekawieniem.

Obudziłem się późnym popołudniem i zapaliłem papierosa.

Czułem się znośnie, ale spodziewałem się, że to może być

tylko chwilowe i że w każdym momencie dopadnie mnie niemoc.

Zszedłem do baru. Znowu trafiłem na tę barmankę w fartuchu.

Wypiłem sok, zjadłem kanapkę i zamówiłem naleśniki z serem.

Wracałem do życia. Lekko kręciło mi się w głowie, schody sprawiły

mi nieco trudności, miałem trochę przyspieszony rytm serca

i kilka dodatkowych kropel potu, ale w sumie czułem się dobrze.

– Za oknem nadal taki upał? – spytałem barmankę.

– Tak. Wczoraj wieczorem spadł deszcz, ale już nie zostało po

nim śladu – odparła i wróciła do swoich zajęć.

Siedziałem rozparty w fotelu. Miałem przymknięte oczy i pewnie

przysypiałem. Gdy nadszedł wieczór, w barze zjawiło się kilku

klientów, a chwilę później – starsza prostytutka. Podeszła do mnie,

uśmiechnęła się, przywitała, odwróciła i zastukała obcasami w stronę

baru, kręcąc tyłkiem. Była zdecydowanie ładniejsza od tej pulchniutkiej,

ale też miała żółte zęby. Po chwili dotarło do mnie, że barmanka

również ma żółte, cholernie żółte zęby. Oblał mnie zimny

pot. Widziałem już różne uzębienie: białe, beżowe, szare, czarne,

przerzedzone, sztuczne, kremowe, nawet zielone i fioletowe, a raz

czerwone. Ale tu wszyscy mieli żółte. Żółte z prawdziwego zdarzenia.

Poszedłem do WC, żeby się wysikać i spojrzeć w lustro.

Wisiało nad umywalką. Duże, proste i czyste lustro bez żadnych

ozdobników. Bałem się. Miałem się dowiedzieć prawdy. Odchyliłem

wargi i spojrzałem cały zesztywniały. Nie były tak żółte jak

u tamtych dziewczyn, ale zżółkły. Z pewnością zżółkły. Wróciłem

do baru. Przyszła też druga dziewczyna. Uśmiechnęła się do mnie

żółtymi zębami i pomachała zalotnie ręką. Gadała z jakimś gościem,

lecz widocznie bez rezultatu, bo po chwili przysiadła się do

mnie, pytając, jak się czuję. Mówiłem coś i cały czas wpatrywałem

się jak zahipnotyzowany w jej pełne, kształtne i żółte uzębienie.

W końcu to zauważyła. Okazało się, że druga panienka jest jej

siostrą, a barmanka w fartuchu – ciotką i że wszyscy w jej rodzinie

mają żółte zęby. Skorzystałem z jej usług, a następnego dnia

wsiadłem do PKS-u i odjechałem. Czasami tylko marzę o żółtych

zębach tkwiących w tej prostej, dobrej i szczęśliwej kobiecie.

1998

Doktor Strangelove

Prolog

Doktor Strangelove nigdy nie lubił Nieśmiertelnego. Nieśmiertelny

był dla niego jak ość w gardle, jak but na odcisku, jak gówno

między palcami. Doktor Strangelove budził się i dostawał gęsiej

skórki, marzły mu stopy i obficie się pocił w okolicy pępka, bo

od razu myślał o tym kimś, czymś, co mogło żyć i żyć, i tylko

inny nieśmiertelny mógł to coś unieszkodliwić na amen. A gdy

zostanie tylko jeden nieśmiertelny, to nikt i nic mu nie zagrozi.

Istniała jeszcze jedna możliwość: w walce nieśmiertelni byli w stanie

jednocześnie ściąć sobie głowy, co bardzo ucieszyłoby doktora

Strangelove’a. Ale doktor Strangelove nie był głupi i nie liczył na

taki zbieg okoliczności. Zresztą z dobrze poinformowanych źródeł

wiedział, że pozostał już tylko jeden nieśmiertelny. To właśnie

ten Nieśmiertelny, przez którego doktor Strangelove tak obficie się

pocił w okolicy pępka. Dziwne było to, że sam pępek miał suchy.

Doktora to jednak nie dziwiło. Niespodzianki własnej fizjologii

tak mu spowszedniały, że nawet ich nie zauważał.

W każdym razie widmo Nieśmiertelnego krążyło zawsze w pobliżu

doktora Strangelove’a i nie dawało mu spokoju. Aż nadszedł

ten dzień, w którym postanowił ująć Nieśmiertelnego i coś z nim

zrobić. Nie wiedział co. Ale był przekonany, że gdy już go złapie

i spojrzy mu w oczy, rozwiązanie nasunie się samo.

Doktor Strangelove polował na Nieśmiertelnego trzy lata, lecz

go nie upolował. Poddawał się. Zrobił sobie wakacje, a po nich

przez siedemset osiemdziesiąt trzy dni próbował dorwać Nieśmiertelnego.

Siedemset osiemdziesiątego czwartego dnia od końca wakacji

poczuł się zmęczony. Nie mógł sobie poradzić z własną słabością,

niemocą i bezskutecznością. Przez trzy dni leżał nieruchomo

w łóżku. Czwartego dnia przyszedł do niego lekarz i doktor Strangelove

od razu wyczuł, że lekarz jest Nieśmiertelnym. Doktorowi

Strangelove’owi drżały paznokcie u stóp, ale nie dał żadnego

znaku, że wie. Przestał się pocić. Następnego dnia nieśmiertelny

lekarz siedział smutny w celi, paląc papierosa za papierosem. Doktor

Strangelove siedział zaś po wolnej stronie krat i uśmiechał się,

patrząc na Nieśmiertelnego. „Może palić tysiąc lat, trzy paczki

dziennie, mieć raka jak piłka futbolowa, a i tak nie umrze. Taki

to pożyje” – myślał. Zastanawiało go również, czy kiedy już Nieśmiertelny

będzie miał tego raka jak piłka futbolowa, to czy będzie

go bolało. Doszedł do wniosku, że nie. Że tak naprawdę to nieśmiertelny

nie może dostać raka, bo cóż to by była za nieśmiertelność,

gdyby leżał w szpitalu i zwijał się z bólu, nie mogąc umrzeć.

Byłaby to nieśmiertelność gówno warta. Doktor Strangelove zapalił

papierosa i zaciągnął się dwa razy, po czym odrzucił go ze

złością. Założył ręce z tyłu i zadumał się nad tym, co zamierza zrobić

z Nieśmiertelnym. Taki piękny i niespotykany okaz. W głowie

kiełkował mu misterny plan testów i sprawdzianów, dzięki którym

miał zamiar odkryć tajemnicę nieśmiertelności Nieśmiertelnego.

– Oj, wycisnę ja z ciebie tę nieśmiertelność, wycisnę – powiedział

doktor Strangelove, odchodząc.

Udał się do swojego gabinetu, aby dopracować plany.

Doktor Strangelove obserwował, jak zespół chirurgów wycina

Nieśmiertelnemu serce. Po narkozie Nieśmiertelny obudził się

i choć krew w nim nie krążyła, on żył. Od tamtej pory zawsze

miał zimne stopy, szczególnie wtedy, gdy leżał. Tydzień później

pozbawiono Nieśmiertelnego mózgu wraz z rdzeniem przedłużonym.

Początkowo myślano, że Nieśmiertelny umarł, gdyż nie

reagował na bodźce. Po trzech dniach pojawił się jednak odruch

źreniczny. Po trzech tygodniach Nieśmiertelny prezentował prawidłowe

i normalne reakcje, aczkolwiek z pewnym nieznacznym,

lecz zauważalnym opóźnieniem. Doktor Strangelove słusznie wywnioskował

z tego, że dusza nieśmiertelnego steruje Nieśmiertelnym

oraz że sygnały z duszy dochodzą do ciała po kilku milisekundach.

To z kolei dowodziło hipotezy mówiącej, że przejście

sygnału między duchem a materią wymaga czasu. Ta hipoteza

była jeszcze jedną przesłanką potwierdzającą istnienie skończonej

prędkości, z jaką może przemieszczać się sygnał. Samo połączenie

ducha z materią zostało okryte cieniem tajemnicy, w której doktor

Strangelove postrzegał boga.

Po tej ciekawej ekstrakcji IQ Nieśmiertelnego obniżyło się ostatecznie

o osiem punktów.

Następnie wycięto Nieśmiertelnemu nerki, pęcherz moczowy,

wątrobę, przełyk, płuca, żołądek, jelito cienkie, grube, woreczek

żółciowy, trzustkę, kręgosłup, rdzeń kręgowy i jądra. Doktor Strangelove

zauważył, że życiowe funkcje przejawiają te części nieśmiertelnego

ciała Nieśmiertelnego, które są połączone z głową. Sama

głowa (bez mózgu) też żyje, co sprawdzono. Tułów bez głowy nie

żyje. Fakty te świadczą niezbicie, że dusza ma swoje miejsce w głowie.

Po oddzieleniu od głowy członki zaczynały gnić normalnym

trybem, ale po przyszyciu regenerowały się nawet wtedy, gdy wcześniej

rozkładały się przez sto czterdzieści dwa dni.

Nieśmiertelny odtwarzał wszystkie swoje organy, mimo że nic

nie jadł ani nie pił przez sto osiemnaście dni. Doktor Strangelove

doszedł do wniosku, że Nieśmiertelny to perpetuum mobile, i postanowił

go wykorzystać do produkcji przeszczepów na wielką skalę.

Mogłoby to zaowocować pokaźnymi wpływami finansowymi. Nieśmiertelny

nadawał się również do wytwarzania wysokobiałkowego

jedzenia. Ten pomysł wywołał oburzenie w pewnych kręgach, ale

oburzonych uciszono, zwłaszcza że pokarm miał być w głównej mierze

przeznaczony dla kotów. Nieśmiertelny dobrze się palił i ładnie

trzaskał podczas tego procesu. Po spaleniu ładniał w dwa tygodnie.

Nieśmiertelny był dobry w swojej nieśmiertelności. Doktor

Strangelove wstrzykiwał mu najprzeróżniejsze trucizny w dawkach,

którymi można by wybić wszystkich mieszkańców całkiem

dużego państwa. Nic to nie pomagało. Nieśmiertelny uparł się

i żył.

Na koniec doktor Strangelove się wkurwił i wysadził Nieśmiertelnego

bombą atomową, co zmieniło ten ewenement w rozproszone

po całej planecie nieśmiertelne atomy, jądra, neutrony, pozytrony,

elektrony i całą resztę elementarnego tałatajstwa. To było

coś. Obliczono, że przy sprzyjających wiatrach Nieśmiertelny odbuduje

się i spadnie na Ziemię za czterysta milionów lat.

Epilog

Atomówka, którą doktor Strangelove rozproszył Nieśmiertelnego,

została przywieziona na poligon naprędce i zdetonowana bez

należytego przygotowania. Doktorowi Strangelove’owi tak przypadł

do gustu pomysł z czterystoma milionami lat absencji w egzystencji

Nieśmiertelnego, że nakazał błyskawiczne przeprowadzenie

akcji, przez co wybuchła bomba studwudziestokrotnie silniejsza

niż hiroszimska. Podziemnego wybuchu dokonano w Nevadzie.

Zainicjował on trzęsienie ziemi w Kalifornii i okolicach, przez co

ten stan wraz z mieszkańcami właściwie przestał istnieć. Drgania

wywołały tsunami, które zmiotło na swojej drodze wszystko, co

leżało poniżej setnego metra nad dotychczasowym poziomem

morza. Żaden statek nie ocalał. Wielka fala zabiła setki milionów

ludzi oraz pozbawiła znaczną część ludzkości pożywienia i energii,

nie mówiąc już o tak nieistotnych sprawach, jak domy, telewizory,

odkurzacze czy samochody. Głód w kilka dni doprowadził do wybuchu

wojny, początkowo domowej w Chinach, która po upływie

niecałej doby ogarnęła właściwie całą Azję. W ruch poszły wszelkie

ocalałe arsenały. Rosja aktywnie uczestniczyła w ogólnoazjatyckim

bombardowaniu, lecz nie zadbała o paliwo ani żarcie, więc dzikie

hordy barbarzyńców na swoich atomowych grzybach zniszczyły

te resztki, które można było ocalić. Europa i Afryka, początkowo

ogłuszone rozmiarem nieszczęść, szybko doszły do siebie i przystąpiły

do walki o wszystko. Całkowite zniszczenie wschodniego

wybrzeża obu Ameryk nie pozbawiło jednak tych kontynentów

areału zbóż ani zapasów. Dotyczyło to szczególnie Stanów Zjednoczonych

i Kanady, przez co po tygodniu państwa te stały się

celem ataków ze strony każdego, kto tylko mógł atakować. Broni

wystarczyło na prawie miesięczną zabawę.

Koniec