Jak spalić maskę, żeby było na Harrego Pottera

Raban i rwetes został podniesiony bo pewien niezbyt bystry albo właśnie bardzo bystry (w końcu nieważne co mówią, byle mówili) człowiek dokonał spalenia kilku książek. Skojarzenia są dwa: tam gdzie pali się książki później pali się ludzi oraz ci cholerni talibowie, którzy wysadzali posągi Buddy i kompleks w Palmyrze (ci przy okazji sprzedawali historyczne artefakty fascynatom i kolekcjonerom; powstaje przy okazji pytanie czy ci fascynaci i kolekcjonerzy są odpowiedzialni za zbrodnie?), czyli islamskie średniowiecze.

W tym lamencie Harry Potter przesłonił afrykańską maskę, która też znalazła się na stosie i spłonęła zgodnie z zaleceniami pewnej grubej książki, w której poza tym zaleceniem, jest wiele innych, do których jeślibyśmy się zastosowali to wampiry bez wbijania się w tętnice szyjne chodziłyby opasłe, tłuste i niezdolne do lotu.

Zostawiając Harry Pottera i skupiając się na masce chciałbym przypomnieć, że palenie to wielowiekowa chrześcijańska tradycja, która obejmowała zarówno ludzi jak i nie ludzi w tym obiekty wierzeń niechrześcijańskich. I żeby sprawa była jasna: nie dotyczy to wyłącznie średniowiecza („nawracanie” ludów Europy wiązało się z paleniem wszystkiego niechrześcijańskiego), ale było powszechnie praktykowane przez Europejczyków jeszcze w dwudziestym wieku (powtórzę: w dwudziestym wieku). Kultura materialna oparta na drewnie (Afryka Subsaharyjska, Ameryka Łacińska) została zmieciona wielkimi stosami praktykowanymi od XV wieku do połowy XX wieku. Oczywiście w dobrej wierze i z odpowiednim imieniem na ustach. Dlatego odległe w czasie zabytki kultury materialnej z Afryki i Ameryki Łacińskiej należą do rzadkości. Mniej więcej z tej samego powodu nie mamy zbyt wielu zachowanych pozostałości przedchrześcijańskich w Europie Środkowej a Światowid ze Zbrucza miał szczęście bo był z kamienia i przeczekał w rzece.

W ramach ilustracji i pogłębienia tematu: http://www.badnewsaboutchristianity.com/gi0_vandalism.htm