Jak już wspomniałem, korzystając z translatora, dowiedziałem się że harer to w języku urdu jedwab (proszę się jednak nie uczyć słówek z moich zapisków – mogą się tu wkradać błędy). Jak wszyscy powinni wiedzieć jedwab to taki fajny materiał pozyskiwany dzięki współpracy między człowiekiem a ćmą. Ćmy mogą być pewne, że dopóki ludzie będą chcieli się stroić, to ich gatunek nie zginie. Kosztem dla tych ciem jest to, że dla przetrwania gatunku, rocznie trzysta miliardów gąsienic zawiniętych w kokon musi poświęcić swe życie. Jedwabniki morwowe tak się rozleniwiły w walce o przetrwanie, że żyją już tylko na łasce mody i nie spotyka się ich dziko latających. Samice tej ćmy gdy nadejdzie czas wypuszczają feromon zwany bombikolem, a samiec jest w stanie wyczuć bombikol gdy jedna cząsteczka feromonu przypada na trylion innych. Bombikol został odkryty przez Niemca Adolfa Butenandta w 1959 roku.
Tenże Adolf Butenandt dostał nagrodę Nobla w 1939 roku za badania nad ludzkimi hormonami. Musiał babrać się w tysiącach litrów żeńskiej uryny, żeby wyodrębnić estrogen. Nasz Adolf bawił się uryną w Gdańsku, a właściwe w Wolnym Mieście Gdańsku. W święto pracy 1936 roku został członkiem partii nazistowskiej o numerze 3716562. Trochę później Butenandt do swoich badań w obecnym instytucie Maksa Plancka potrzebował ludzkich organów. Czas uryny się skończył. Wiele wskazuje na to, że organy dostarczał mu jego kolega Josef Mengele prosto z okolic rodzinnego miasta wspomnianego już pana Dariusza Oko. Josef Mengele utonął mając prawie sześćdziesiąt osiem lat; do ostatnich dni lubił strudel jabłkowy.
Josef Mengele utopił się w okolicach miasta Santos w Brazylii. W mieście tym jest wielki port, z którego wypływają statki pełne kawy (i nie tylko kawy). Całkiem niedawno w okolicy odkryto także pokłady ropy naftowej. Jak z większości portów z Santos nie tylko się wypływa, ale do Santos się także przypływa. W 1899 do Santos przypłynęły szczury i przywiozły dżumę. Dżuma była znana od wieków, ale pałeczki dżumy od zaledwie pięciu lat. Odkrył je Alexandre Yersin, który dożył osiemdziesiątki i zmarł w miejscowości Nha Trang, w Wietnamie. Wietnamczycy raczej dobrze go wspominają, nosi tam ksywkę Pan Piąty (Mr Fifth; Ông Năm). Wietnam jest drugim producentem kawy na świecie, a pierwszym jest Brazylia. A początki upraw kawy prowadzą nas do… (napięcie, napięcie)… do miasta Harer w Etiopii.
Tenże Adolf Butenandt dostał nagrodę Nobla w 1939 roku za badania nad ludzkimi hormonami. Musiał babrać się w tysiącach litrów żeńskiej uryny, żeby wyodrębnić estrogen. Nasz Adolf bawił się uryną w Gdańsku, a właściwe w Wolnym Mieście Gdańsku. W święto pracy 1936 roku został członkiem partii nazistowskiej o numerze 3716562. Trochę później Butenandt do swoich badań w obecnym instytucie Maksa Plancka potrzebował ludzkich organów. Czas uryny się skończył. Wiele wskazuje na to, że organy dostarczał mu jego kolega Josef Mengele prosto z okolic rodzinnego miasta wspomnianego już pana Dariusza Oko. Josef Mengele utonął mając prawie sześćdziesiąt osiem lat; do ostatnich dni lubił strudel jabłkowy.
Josef Mengele utopił się w okolicach miasta Santos w Brazylii. W mieście tym jest wielki port, z którego wypływają statki pełne kawy (i nie tylko kawy). Całkiem niedawno w okolicy odkryto także pokłady ropy naftowej. Jak z większości portów z Santos nie tylko się wypływa, ale do Santos się także przypływa. W 1899 do Santos przypłynęły szczury i przywiozły dżumę. Dżuma była znana od wieków, ale pałeczki dżumy od zaledwie pięciu lat. Odkrył je Alexandre Yersin, który dożył osiemdziesiątki i zmarł w miejscowości Nha Trang, w Wietnamie. Wietnamczycy raczej dobrze go wspominają, nosi tam ksywkę Pan Piąty (Mr Fifth; Ông Năm). Wietnam jest drugim producentem kawy na świecie, a pierwszym jest Brazylia. A początki upraw kawy prowadzą nas do… (napięcie, napięcie)… do miasta Harer w Etiopii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz